
Árið í myndum byrjar við kubanska prestinum í bláari troyggju, Felix, sum eftir ársskiftið sendir mær mynd av motorsúkluni, eini AVA, hann hevur keypt, so hann kann koyra millum fangahúsini á oynni. Keypið er fíggjað úr Føroyum. So pakka vit og fara heim.
Umborð á Air France flogfarinum síggi eg nýggja filmin The Outrun, sum við Saoirse Ronan í høvuðsleiklutinum byggir á søgu hjá orknoysku Amy Liptrot, ið týska Nora Fingscheidt leikstjórnar.
Heima bjóðar Henny til verkstovu á Háskúlanum um ringu støðuna í fólkaskúlanum, tá umræður handaverk og list, sum blómar alla staðni, bara ikki í skúlanum.
Altjóða Holocaustdagur er í skúlanum við Løgmannabreyt, har fokus í ár var á Pol Pot og Reyðu Khmerdrápini í Kambodja fyri 50 árum síðan. Í mínum hugaheimi er hesin hugsunardagur hin mest áhugaverdi í árinum, tá um læring ræður, alt eftir teim tíggju stigunum um happing, polarisering og fólkadráp hjá Gregory Stanton. Her taka næmingarnir saman um, hvat teir hava lært í 90 minuttir, sum er karmurin um stroymda skúlatiltakið.
Í nøkur ár havi eg hugt eftir el-bili, men teir hava allir verið ov dýrir. Nú rendi eg meg í tilboð hjá Waag Bilum, har tey seldu Hyundai Ioniq 5 bilar. Tað bleiv ein grábláur við hvítum leðursetrum. Fyrsta eg royni, er at spæla Gram Parsons í Bose hátalarunum.
Norska Hanna Torsdatter Limstrand, sum er kulturprodusent í
Norðurlandahúsinum, millum annað við ábyrgd fyri filmi, lyfti viknaða
Geytatiltakið upp í hæddir, eg ikki havi sæð fyrr. Saman við tekniska
framleiðaranum, Bárði Højgaard, eigur hon størstu tøkk fyri tað. Geytin er einasta føroyska filmsvirðisløn og hon eigur ikki bara at verða varðveitt, men hjúkla um.
Durita Dahl Andreassen, kvinnuligi høvuðsleikarin, og Rógvi
Rasmussen, framleiðari, ringja til leikstjóran, Mariu Winther Olsen, sum er í
Danmark. Meðan øll í fullsetta salinum lurta, siga tey henni, at teirra filmur,
Halt um meg, vann Geytan 2025. Mannligi høvuðsleikarin, Búi Egason Dam, var í
Meksiko. Dómsnevndin, Birgir Thor Møller, Jan Berg Jørgensen, Karen
Kristianna Hildardóttir Gram, Gudmund Helmsdal og Ole Wich, grundgav soleiðis
fyri valinum:
Vinnarafilmurin í kvøld er ein framúrskarandi leikstjórnaður
og eins framúr væl spældur filmur, sum dómsnevndin hevur hesa grundgeving, at
peika á, sum Geytavinnari og virðislønarmóttakari í ár:
Fyrst er
at siga, at inn komu 15 filmar, og av teim 7, sum vórðu vístir í kvøld, var
fullkomin semja í nevndini at velja henda vinnara. Metingarstøðið, sum
dómsnevndin bygdi á, er, eins og undanfarin ár, søga, tøknilig avrik og hvussu
filmisk frásøgusnildi eru brúkt. Vinnarafilmurin er ein nærverandi og vøkur
frásøgn, har søgan er í tí sagda eins og tí ósagda. Elegant eydnast filminum at
rógva uttanum klichéirnar. Filmurin er so væl leiktur, at dómsnevndarlimirnir
eru sannførdir um, at hetta er eitt tað mest sannførðandi sjónleikaraavrik í
einum føroyskum filmi í nýggjari tíð. Tematisk er søgan kompleks, har
tónleikur, sjónleikur og myndir spæla væl saman. Hóast kenslurnar í
leitanini burturúr einseminum verða óforloystar, er filmurin væl forloystur. Heilstoypta
søgan er autentisk og lokal, men kortini leys av tíð og stað, sum ger søguna
universella. Filmurin er sansaligur, við vakrastu intimscenu í filmaðari
føroyskari søgu higartil. Filmurin, søgan og myndamálið halda í hesum væl
loysta filmi um óloystar kenslur - tann mest nuanceraða søgan um eitt ”one
night stand”. Geytavinnarin 2025 er Maria Winther Olsen við filminum Halt
um meg.

Rúni Friis Kjær fekk virðislønina Andøvsfiskur frá
Filmsfelagnum fyri dygt og trúfast arbeiði innan føroyskan film í tjúgu ár. Ole
Wich, nevndarlimur, greiddi soleiðis frá:
Filmsfelagið, sum verður stjórnað av Rannvá Jónsdóttir, Janu
Mortensen, Ole Wich og Birgir Kruse, lata av og á eina virðisløn, tá vit halda,
at orsøk er til tað. Hesa virðisløn kalla vit »Andøvsfiskur«.
Um navnið »Andøvsfiskur« sigur Hammershaimb soleiðis í
Færøsk Antologi 1891: “andøva” - ved hjælp af årer holde en båd stille på en
fiskeplads, så den ikke driver for vind og vejr. “andøvsfiskur” - fisk som går
i løn ekstra til den, som “andøva”.
Nú er tað jú soleiðis, at tá útróðramaðurin kemur til lands
og leggur veiðina upp, so er tað hann við snørinum, ið dregur fiskin inn, og
fær allan heiðurin. Bert fá hugsa um, at hann, ið sá til at báturin var á
miðinum og ikki rak fyri vág og vind, gjørdi veiðuna møguliga. Tí hevur
Filmsfelagið stovnað virðislønina »Andøvsfiskur«, sum verður latin persónum,
sum vit halda hava gjørt nakað heilt serligt fyri heimliga mentanarumhvørvið,
uttan at fáa ta viðurkenning og uppmerksemi, sum tey hava uppiborið. Tríggir av
filmunum á Geytatiltakinum 2025 eru filmaðir av sama persóni, men uppá tríggjar
heilt ymiskar mátar. Hesar upptøkur eru ein týðandi partur av tí teknisku og
listarligu menning, sum føroysk filmsgerð í dag hevur megnað at nátt. Hesin
ógvuliga virkni filmfotografur hevur í 20 ár verið ein trygg súla í føroyskari
filmsgerð og menning av hesari nýggju listagrein. Frá teim smáu royndunum til
tær stóru framleiðslurnar. Á IMDB eru hansara avrik so long sum ein heil
vesirulla. Tí fari eg vegna Filmsfelagið á Geytatiltakinum 2025 at handa
virðislønina »Andøvsfiskur« til frumkraftina og filmfotografin Rúni Friis Kjær.
Við virðislønini fylgja 5000,- krónur, sum stava frá mikudagssýningunum í
Havnar Bio, har biografurin stuðlar við 10 krónum fyri hvørt selt atgongumerki.

Næsta er ræst seyðarhøvd frá grannanum, Dániali Jakobsen, lagt
upp úr gassgrýtuni hjá Janusi undir ljósareyðum ljósi í grøna vakstarhúsinum
hjá Jón og Janu í Hvamminum í Tórsbyrgi. Sindur djevulskt er svidna høvdið á at
líta í grøn-reyða ljósinum yvir froðandi dampinum úr undirjarðiska soðnum. Illa luktar og væl smakkar.
Við Stemme for de stemmeløse fremst fyri í
huganum reflekteri eg í el-bilinum yvir tríggjar góðar konsertir hetta vikuskiftið, nú
marsvárið kom yvir okkum og astronomar søgdu, sum rætt varð, at nógvar stjørnur
kundu síggjast á himmalinum. Tríggjar dagar á rað vórðu vit vælsignað við, ja
eg vil siga bestu konsertstjørnum í eitt mannaminni á trimum ógvuliga ymiskum
pallum, rúmum og ikki minst støðum. - Men hvør var hin besta konsertin á míni rundferð í
kvøldarmyrkrinum millum tøttu spælistøðini Løkshøll, Tjarnir og Lívdina, sum tú
eftir ongari tíð kanst náa, bara plakatin festir í og bjóðar inn til tað, sum
hon veruliga gjørdi hetta stjørnuvikuskiftið?




Fleiri av teim møttu í Lívdini høvdu verið til konsertina við Dagsland
á Listastevnu Føroya í august 2002, og høvdu fylgt honum síðan. Listastevnan er
eftir mínari meting tað størsta og besta, sum Føroyar hava fostrað at skapa
listalig sambond á høgum støði inn og úteftir. Spell, at tann vælskipaða
verkætlanin datt niðurfyri. Tí vunnu bæði Løkshøll, og hin kanska enn meira
sannførandi Lívdin í tónleikakappingini hetta vikuskiftið, takkað verið Jens
Kristian á Brúgvaskifti, niðanfyri, fyri skjótar serviserandi upplýsingar, setlista, ið eg ikki kann liva uttan, kaffi, ljóðroynd og alla tænastu, sum ger
konsertina til eina heilrunna inklusjónsuppliving, info, salur, tónleikur og
fólk. Tá er Andin fúsur, sum
Matteus sigur og skrivar. Betri verður tað ikki. Eg seti mítt framtíðarálit á
hesi bæði spælistøðini. Tað er har tað skér. Og til tað menningarstigið kemur
tú ikki sovandi. Konsertfyriskipan kemur ikki av sær sjálvum, hvussu nógvar
milliónir frammanundan eru lagdar til grund fyri virksemið.
So varð tað orknoyska Amy Liptrot, sum skrivaði sjálvbiografisku søguna The Outrun, sum týska Nora Figenscheidt hevur gjørt til film við írsk-amerikansku Saoirse Ronan í høvuðsleiklutinum. Hon var høvuðsgestur á Bókmentafestivalinum hjá Kim Simonsen og innleiddi filmin í Filmsfelagnum. Ein góð løta, kanska hin størsta í árinum, at hoyra og tosa við upprunapersónin til søguna um misbrúk av rúsevnum, flýggjanin av bygd til stórbýin, og at enda finna frið við at telja fugl á útoyggj og svimja í sjónum. Vónandi heldur samstarvið við Kim og Bókmentafestivalin fram.
Abbasonurin, Olaf, er farin í annan flokk í skúlanum á Argjahamri, og vitjar hvørja viku í Tórsbyrgi - minst. Fótbóltur er vorðin ein passión, og her hugsi eg at hann hermir eftir Salah, tá hann hevur sett bóltin í málið.

Eitt kvøldið í mars varð lýst við endurútgávu í Sirkus í Vágsbotni av
Føroya sermerktasta yrkingasavni, sum sagt varð í innkallingini um Libido hjá
72 ára gamla Johan Hot Mortensen frá 1972. Fullsett var í hølunum og trappunum, har forlagsstjórin,
Hugin Eide, meðan Sunneva skonkti úr barrini, legði fyri við at siga frá um
uppafturprentið í 200 eintøkum, hvussu tað bleiv til og um nýskrivaðu
eftirorðini hjá Bergi Djurhuus Hansen.
Í mars var hugaroksdagur í donskum, har høvundarnir Olly
Poulsen og June-Eyð Joensen løgdu fram, og kjakast varð um, hvørji krøv vit
skulu seta til nýggja tilfarið, sum kemur í donskum, og verður gjørt á
heimligum botni. Dansklærarar hava leingi víst á, at okkum manglar tilfar,
sum er lagað til føroyskar næmingar.
- Hóast tað finst ein ørgrynna av góðum donskum tilfari, so
er tað ikki ætlað frálæru í fremmandamáli hjá okkum, sigur June-Eyð Joensen,
sum undirvísir í Eysturkommunu, og er skjót at vísa á, at hon hevur slekt bæði
í Grønlandi og Danmark.
Eisini Olly Poulsen, sum er cand.pæd í didaktikki í donskum
og undirvísir í Fuglafjarðar skúla, er fegin um ætlanina at menna egið
undirvísingartilfar.
- Fólkaskúlin má taka eitt tak og lyfta undirvísingina í
donskum á eitt meira nútíðarhóskandi støði. Vit mugu flyta okkum frá at
undirvísa í donskum, sum er tað okkara annað mál, til at undirvísa í málinum
fyri tað, sum tað veruliga er, nevniliga eitt fremmandamál, sigur Olly, sum
eins og June-Eyð legði fram sínar strategisku tankar um danskt í føroyska
skúlanum.
- Hóast eg kann vísa á fleiri glottar, so sum at fleiri
læraralesandi nú velja danskt, og at nýtt serføroyskt undirvísingartilfar er á
veg, so er danskførleikin als ongin sjálvfylgja hjá okkara fólkaskúlanæmingum í
dag, sigur Hanna Højbjerg Poulsen, námslektari í donskum á Námsvísindadeildini.
- Hjá mongum av okkara børnum og ungu er enska málið bæði
hægri í metum og væl meira ment enn tað danska í dag. Tí hava vit júst nú tørv
á dugnaligum dansklærarum og nýggjum, áhugaverdum og viðkomandi tilfari, um
okkara fólkaskúlanæmingar framhaldandi skulu duga danskt og harvið hava atgongd
til hini norðurlendsku málini, sigur Hanna, sum var við á hugaroksdegnum, har
ætlanin um nýtt dansktlærutilfar varð løgd fram.
Vitjanir á matstovum hava verið mangar, men her er talan um dómsnevndararbeiði, har tað ikki var loyvt at mynda og skriva frá borðreiðingunum, sum vóru í Ræst, undir leiðslu av meksikanska meistarakokkinum Sebastian Jiménez. Eg lati matstovumyndirnar tala.











Tá hvørt ljós líkist tær er heitið á nýggju LP plátuni hjá
Benjamin Rajani við tólv egnum sangum á móðurmálinum, sum hann á Instagram
gevur frámerkini kærleiki, nostalgi, vinarbond og hjartasorg, og at enda eitt
trettanda instrumentalt hidden track.
Húsan, ja sum í gomlu vinylplátutíðini, hevur Heiðrik á
Heygum gjørt, beinagrind millum fugl og fisk, men eisini við summarfuglum og
hjarta. Tað er mítt fyrsta taktila samband við sangirnar, sum við savnandi
heitinum, Tá hvørt ljós líkist tær, krøkja í tíggju ára gamla minnið um
Systrar, sum tá sungu samkomuvakurt Eg síggi teg í øllum. Ein
gestaltterapeutisk kærleiksjáttan og -uppliving, sum eg á innara húsanum síggi
fara til Elina, sum yrkjarin valdi sær.
Opni plátuna longu inni í Tutlbúðini á Gladehjørn, har Fríði
Djurhuus og Esther á Fjallinum eru innanfyri. Vit tosa um indiskan og pólskan
biograffilm og lenda á einum hvítarussiskum krígsfilmi. Iggy Pop mugu vit deila
nøkur orð um, innan eg fari við plátuni. Hóast enn ikki upprunnin, eri eg
sannførdur um, at tað fer at verða størsta hending í nýggjari føroyskari
tónleikasøgu, Joe & The Shitboys og Iggy Pop.
Men nú er tað Benjamin Rajani og LP’in eg havi fingið í
hondina. Seti høgru tummilnegl í plastið og brotið plátuna upp, taki innara
húsan út, so eg kann lesa tekstirnar, tá eg komi heim, lurta og finna ýti og
mið, hvar hann flýtur, plátuaktuelli Benjamin, tá hann komponerar. Upptøkurnar
eru gjørdar á Gammel Kongevej beint við, har gamla miðstøðin fyri
grammofonplátuhandil, TP musikmarked, var.
Fýra fullmannaðar útgávukonsertir, ein solokonsert, útvarpsprát
í Leitistein, ummælið, sum tú nú lesur, Instagram, Spotify og aðrir pallar,
ið eru synkroniseraðir, so lanseringin er sum hjá James Bond ”Let's synchronize
our watches!”, akkurát tí James Bond, sum Amazon nú eigur í almenna rúminum.
Skilji, at Benjamin hevur arbeitt í fýra ár við sangunum, eg
nú havi í hondini, allir á føroyskum, hóast danski Esben Svane hevur framleitt,
ljóðblandað, gjørt útsetingar fyri blásarar og strúkarar, og avdúkar seg sum
ein totalan multiinstrumentalist, tí hann spælir á so nógv ljóðføri á plátuni,
ikki minst plukkandi banjo, sum eg við fragd hoyri fremst fyri í fleiri av
akustisku ljóðmyndunum, so hvørt teir tólv sangirnir daga undan í
høvuðtelefonunum sum stoiskir drangar úr báti.
Síðan eg á fyrstu Listastevnuni í 2001, og heilt spesifikt
eftir konsert í nýggja Mentanarhúsinum í Fuglafirði hetta árið, sigldi við
Kathy Chiavola undir Hestoynni við Richard Bailey og Matt Flinner, hava banjo
og mandolin hugtikið meg sum tey blíðastu, men samstundis eisini hvassastu
attack akustisku ljóðføri, ikki minst tá siglt verður inn í heimlig helli og tú
hoyrir resonansin, alt eftir, hvar tú ert. Tá kunnu avmáldu smáljóðførini elva
til einvíggj, duell, preaching up a storm, meðan flóðin rennur inn og út, sum
eg eisini nevni í ummælinum av Blátt Gras, Gospel við humor, hin 14. mars. Og enn víðari
kann fysiskt ítøkiligi resonansurin, tú tá rakar við, hoyrir og upplivir sum
lurtandi persónur, leggjast inn í eina víðkaða fatan, har resonansur ikki bara
eru lurtaraviðurskifti, men eisini eitt sosiologiskt samljóð, mótvegis
frástoytandi fremmandagerð, alienatión, sigur Hartmut Rosa, sum nógv lurta
eftir í hesum døgum. Sjálvur
lurtar hann nógv eftir Rammstein og Heavy Metal.
Og enn er
plátan ikki sett á.
(Her mást
tú fara á bloggin og lesa ummælið, sang fyri sang)
Takk fyri lurtingina, takk fyri samskiftið, sum Momo sigur
"Tíðin býr í hjartanum", og til lukku við gjøgnumførdu LP plátuni,
sum hevur bæði karakter og Substanz, sum týsk-føroyska orðabókin týður til ”tað
berandi og aftan fyri alt verandi”. Tað hevur verið sermerkt og ríkt, at hava havt hesa plátu í hendi.


Ber til at siga søguna um Holocaust við lutum? Tað er
spurningurin, sum føroyskt gifta Astrid Danielsen setir mær, nú vit møtast í
Aarhus, har árliga tiltakið Lærfest er. Havi ikki verið her fyrr, men leppi í
meg av vitan og royndum, sum eg skilja at hon og hennara starvsfelagar, leggja
fyri dagin.
Vit verða biðin at taka ein lut í hondina, grundgeva fyri valinum,
og so halda lutin saman við einum øðrum, sum onkur annar hevur tikið úr
undirvísingarkassanum. Og so er samrøðan í gongd, við fólk tú ikki kendi, men
kortini ógvuliga spesifikt um Holocaust, tí tað er luturin, tú hevur tikið úr
kassanum og nú heldur í hondini, sum birtir kjakið. Ein taktil tilgongd til
eitt stórt og samansett evni, ið kann verða trupult at skilja, hóast tað alla
tíðina, meir og minni, er frammi, hvørki bundið at tíð ella landafrøðiligari
avmarking.
- Tað er enn nógv, vit kunnu læra av og um Holocaust og onnur
fólkadráp. Tílík brotsverk hoyra tíverri ikki bara farnu søguni til, men eru
eisini partar av okkara samtíð. Fleiri av elstu næmingunum hava hoyrt um og
vita nokkso fitt um ymisk fólkadráp, ella hoyra um hendingar í nútíðini, sum í
Ukraina og Gaza, ið verða umrødd sum fólkadráp. Men evnið er ógvusligt, og vit
skulu meta um, hvat vit vísa næmingunum og hvussu vit arbeiða við evninum, og
alla tíðina spyrja okkum sjálvi, sum undirvísarar, um mann kann skilja eitt so
ógvusligt evni, uttan at næmingarnir neyðturvuliga skulu síggja rúgvur av líkum
í løgum, ber tað til, at sleppa undan tí, spyr Astrid.
- Vit vóna, at lutirnir
í kassanum kunnu stuðla upp undir vitanina hjá næmingunum um Holocaust, ein
vitan, sum vónandi eisini kann medvirka til, at næmingarnir framyvir kunnu gera
sítt lítla, men avgerandi til, at byrgja fyri nýggjum fólkadrápum, og ávirka
tað antisemitiska rák, vit síggja í dag. Og í hesum sambandi var tað ein stór
gleði at møta tykkum úr Føroyum, og síggja tykkara tiltøk hvørt ár, tá altjóða
Holocaustdagurin verður hildin í føroyska skúlanum, og hvussu væl hetta er
dokumenterað á imponerandi og landsdekkandi heimasíðuni snar.fo. Tað kann ikki
annað enn inspirera danska virksemið og tilfarið. Og lat meg at enda siga, at
eg vóni, at vit fara at finna samstarvsmøguleikar í komandi tíðum, sigur Astrid
Danielsen, sum er lektari og námsfrøðiligur ráðgevi hjá Center for
Undervisningsmidler, UCL, í Odense.
Hon er gift Jonhardi Danielsen, skipsførara
úr Saltangará, og tey hava síðan síðst í áttatiárunum búð í Svendborg.



So er tað filmur, ikki minni enn prísvinnandi filmur,
Seinasta paradís á jørð, hjá Sakarisi Stóra. Undir yvirskriftini
Arbeiðarastættin dagførd ummældi eg filmin, og upplivdi tað sjáldsama, at danski útleigarin og Filmporten vildu hava eitt brot úr føroyska ummælinum, sum á sitatplakatum kom at standa við síðuna av góða ummælinum hjá Alt For Damerne. Eftir at hava skrivað fýratúsund bloggar í tjúgu ár havi eg ikki upplivað tað fyrr herheima. At verða siteraður. Stuttligt. Ikki minst tí, nú eg nevndi Alt For Damerne, at kvinnur eru nógv tann størsti parturin av biografgangarum, og við royndum úr Filmsfelagnum kunnu sigast at vera mentanarberar burturav.
Á poetiskan hátt lýsir Sakaris Stórá arbeiðarastættina á
bygd í Seinasta paradís á jørð, har flakavirkið, upp móti grøna
bønum, letur aftur, og trupuleikar eru heima, har húskið er dysfunktionelt,
viðurskiftini millum systkinini ikki fungera og so slettis ikki við pápan (Hans
Tórgarð), sum eftir at mamman doyði, er viknaður í kongunum og mest sum
fráverandi, hóast hann í fyrstu senu er farin at venja. Venja, sum tey gera á
fitness støðum í Havn.
So er karmurin lagdur. Eins stillførur og hann er sannførandi. Spentur út yvir kollektivu
bygdina, sum liggur í andalopi. Burturhugurin er sterkur og fær fastatøkur á
øllum. Næstan.
Saman við
briljantu fotograferingini hjá Virginie Surdej og sterkt berandi
leikaravrikunum hjá Kára (Sámal H. Hansen) og yngru revolterandi systrini,
Silju (Bjørg B. Egholm), fáa vit við kærleiksfulla optikkinum hjá Sakarisi
innlit í kørgu umstøðurnar í niðastu stættunum í føroyska stættarsamfelagnum,
sum eingin politikari, ið heldur Gini talið vera perfekt og stættarsamfelagið
avlýst, vil viðurkenna í berum privilegiublindni. Hesin stillføri filmur er, tá
hann er bestur, ein knýttur nevi í hesa hugsan. Samstundis er filmurin í mínum
eygum eitt politiskt statement, avbalanserað og hvílandi í sær sjálvum.
Hetta er
ein tíðarrøtt hetjusøga fyri arbeiðarastættina, ein hetjusøga at spegla sær í,
har alt okkara hevdvunna og knúskandi vitanarsamfelag, vanliga og av øðrum,
verður lýst sum ein glæstriborg við glæstribókum og glæstriprógvum, sum hvør í
sínum lagi gevur teim úrvalt kosnu bestu størv fyri bestu løn og bestu
nevndarsessir og hartil alla glitritign, sum er í sjónliga almenna rúminum,
meðan restin, piðaðu rovini, kunnu sleingjast arbeiðarunum, sum einaferð hildu
landinum uppi. Nú er øvut. Arbeiðarin hevur einki rúm í almenna úttrykkinum. Fyrr
enn nú. Í 87 minuttir.





Síðst í apríl var eg ein túr í skannaranum í Klaksvík og seinni í
Aalborg. Tað føddi henda innkókaða tekst:
Tvær
vikur
Hann eitur
Siemens og ikki Tesla, sigur Bára og vísir mær innum. Leggur hvít klæði fram og
peikar á hvítu kummuna. Fólk eru fryntlig her norðuri. Tú fært hug at práta við
tey, deila minnir úr gomlum døgum, kennir teg tryggan, hóast stopp stendur á reyðu
gáttini. Kanska er tað ein roynd at skapa og knýta brýr, pontifex, eg hoyrdi
ein prest um páskirnar siga. At leggja at við eina brúgv, tú sjálvur hevði
skapt. Kom inn og legg teg, sigur hon og vísir mær á eitt runt høvdalag, sum
kýsi úr niðurlendskum renessansumálningi, innast á smølu leguni, beint fyri
rúmdarkenda opinum, sum um eina løtu skal svølgja meg, so eg liggi í einum
sylindarahylki og verið sendur út í rúmdina. Haldi eg. Men eg liggi púra
stillur við høvuðtelefonum og tónleiki, sum byrjar við If you leave me now hjá
Chicago og so Rod Stewart og so Billy Joel og so Bee Gees og so Phil Collins.
Bara ikki Frændur sigi eg, tá eg skal velja mær tónleik at hoyra í hálva tíman
inni í Klaksvíkshylkinum. Sá skýggj og bláan himmal undir loftinum, tá eg hugdi
upp, og enn ikki varð slúktur. Og so Viðareiði úr erva og yvir á Múla um allan
veggin til høgru. Á hinum er rútur, har tríggjar sita innanfyri, fryntligar,
tvær úr Klaksvík, eina býr í Havn, og triðja er norsk. So prátingarsamar, at
vit nevna Norsku og pylsurnar á bønum yvir av posthúsinum í eini aðrari tíð, nú
tosið nam við tarmar og at gera burturav sær, innan skanningina.
Høvuðtelefonirnar taka larmin, sum fyrst eru fjar stráluljóð, tíðka og
styrkjast og verða lameterandi maskinbátur, har einki er gjørt við doyvingina
frá tí stimandi Tuxham. Í vinstru havi eg fingið eina pútubóltsballón at halda og
kroysta, um eg vil teimum nakað, sum Bára sigur. Haldi tað er hon, tí eg bara
hoyri hana spyrja, hvussu støðan er, og so hvørt greiða frá, hvar vit eru og
hvat er eftir. Hugsi, at ballónin er appilsingul, hóast eg ongantíð sá hana.
Kanska var tað útróðrarbátsljóðið, og tankin um eina boyu á Norðhavinum, ið
gjørdi tað, saman við róliga kontrasttónleikinum, ið nú er farin at skurra og
hevur mist konturin og ýtið. Elektroljóðið hamrar nú so hart, at tað er Prodigy
til raveparty. Skyscraper og Calling Elvis. Fulldrøn. Liggi púra stillur,
akkurát sum eg havi fingið boð um. Her skalt tú ikki hava klaus. Lúri upp í
sylindararørið yvir nøsini og hugsi javnt og samt um teir í Rumdarferðini hjá
Kubrick, sum fóru gjøgnum tíð og rúm, hóast søgan varð skrivað í 48, filmurin
gjørdur í 68 og framtíðarkarmurin settur til 2001. Nú er framtíðin fortíð og
møtist á leguni í hospitalsbrekkuni, innan hann spýtir teg út, skannarin. So er
liðugt og sproyturnar við kontrasti verða loystar av høgra armi og vinstra
læri. Eina løtu vart tú astronautur í ringrás men nú sleptur á nýlendi. Um tvær
vikur fært tú svarið. Ring og spyr eftir urologisku deildini. Í Havn. Lati meg í
og spyrji, um tað stendur í journalini, hvar eg eri føddur. Tað snurrar. Gott,
eg havi sjaffør við. Tendri Prodigy. Einki er sum Prodigy.

So fari eg at lenda við myndum av abbabørnunum í ár, fyrst Emil í føvninginum á Hanusi, síðan Alba í føvnininum á Jógvani, og so myndir av Olafi og Ruth sjálvandi eisini. Alt, sum ein abbi kann elska og tað allar mest, nú árið fer at enda og leggja saman hendur. Takk fyri at tú las og hugdi at myndunum. Nógv meir er á blogginum, just sayin' sum tey nú siga á púra føroyskum.
Og á gáttini til jólini og nýggja árið, sum í kirkjuni longu er byrjað, fari eg eisini at takka fyri trúgva fylgið øll hesi seinastu arbeiðsárini, nærum tjúgu, Karina og Maria, sum komu á gátt við heilsan, nú pensjonista tilveran er byrjað, eitt heitið eg heldur vil skifta út við free lance lívið, sum nú byrjar. Takk fyri tað, kjeru starvsfelagar, og gleðilig jól, heilt til Avstralia.