As of 2025, Faroese national carrier Atlantic Airways will not be offering its scheduled flights to the United States due to low demand, CEO Jóhanna á Bergi told news media last week. Atlantic Airwas has had regular flights between Vagar Airport and New York Stewart International Airport in the fall season since August 2023. The […]

The post Atlantic Airways route to New York flops as London succeeds appeared first on Local.fo.

W lipcu 2012 roku farerski minister spraw wewnętrznych Kári Páll Højgaard - dzierżąc łatę niwelacyjną - zdobył, wraz z ludźmi z #Umhvørvisstovan, najwyższy #szczyt Wysp Owczych - mierzący wówczas 882 m n.p.m. #Slættaratindur.

https://farerskiekadry.pl/2024/07/slaettaratindur-880.html

W lipcu 2012 roku farerski minister spraw wewnętrznych Kári Páll Højgaard - dzierżąc łatę niwelacyjną - zdobył, wraz z ludźmi z #Umhvørvisstovan, najwyższy #szczyt Wysp Owczych - mierzący wówczas 882 m n.p.m. #Slættaratindur.

https://farerskiekadry.pl/2024/07/slaettaratindur-880.html

W lipcu 2012 roku dzierżący łatę niwelacyjną farerski minister spraw wewnętrznych Kári Páll Højgaard zdobył najwyższy szczyt Wysp Owczych – mierzący wówczas 882 m n.p.m. Slættaratindur. Wyczyn ten, dokonany z ekipą pracowników Farerskiej Agencji Środowiska Umhvørvisstovan, miał na zawsze zmienić wygląd map archipelagu. Płaski Szczyt Położony na wyspie Eysturoy najwyższy szczyt archipelagu należy do dziesiątki […]

Artykuł Slættaratindur, 880 m n.p.m. pochodzi z serwisu Farerskie kadry.

Sum smádrongur kom eg nógv í Tórsgøtu, tí omma mín Amanda búði har, og tá omma doyði í 1960, tók Eiler pápabeiggi yvir húsini. Nærmasti grannar suðureftir vóru Niels Nielsen róptur Niels í Heiðunum og konan Anna Maria rópt Mia av Argjum. Serliga við húsunum var, at seglvirki var í uppíbygdu húsunum, og tú merkti […]

The post Nøkur orð um Niels í Heiðunum og Westward Ho ferðina til Danmarkar í 1968 appeared first on Hvannrók.

With his dance beats and Mideastern tones mixed with contemporary sounds—admittedly ringing in the ears a full day after his live performance on Saturday night—Syrian electro dabke artist Omar Soleyman delivered a compellingly festive stream of music at this year’s G! Festival. The origins of his music is closely associated with dancing at weddings and […]

The post No shortage of stunning performances: G! Festival 2024—photos appeared first on Local.fo.

Sæð úr køksvindeyganum í Havn, heldur polariseringin fram og er blivin ein lívsstílur og inngrógvin hugsunarháttur. Ikki bara úti í heimi, men sanniliga eisini her hjá okkum. Á politiska veinginum verða teir báðir Framsóknarlimirnir, sum atkvøddu móti abort, takkaðir fyri vælgerðina og bodnir limaskap í Miðflokkinum, hóast øll vita, at tað ikki hendir. Tað er tað bera spæl fyri gallarínum. Og tó. Á Útvarpsvonginum í morgun hoyrdi eg ein skilagóðan fyrrverandi stórreiðara úr Leirvík, tosa um tríggjar væleydnaðar túrar í 42 fót glastrevjabátinum Gusta, har hann, sjálvur triði, hevði avreitt fimm túsund pund av Bankatoski í juli.

Prátið, sum í sjálvum sær var sjáldsama gott og væl fangað, sum Tórði á Túri hevur sum seiglívað vørumerki, var við fyrrverandi reiðaran og politikaran Kjartan Joensen, sum nú er 76, men fyrr átti tveir rækjutrolarar, báðir við navninum Hviltenni. Reiðaravirksemið byrjaði í 80’unum og í 2011 seldi hann alt virksemið, landingarstøð, smáu bátarnar Høvnin, Norðleivur og Birtingur, hin fyrsti línubátur og hinir báðir trolarar. 

Nú hevur hann verið á Føroyabanka og nágreinur, sum hann er, veit hann at siga, at teir tríggir umborð eru 210 ára gamlir tilsamans, og tá tríggir vóru á dorgini, mátti teir hjálpast, so stórir vóru teir, Bankatoskarnir. Hugaligt prát.

- Spennandi at fiska hesar stóru fiskarnar, sum allir eru toskur eitt, sigur hann, imponeraður av fonginum og leggur afturat, at einki sást til smáfisk. Tað er ein gáta. Og ein toskur var merktur og hann fari eg til Havnar við í morgin, sum ein annan dag, leggur fiskiklógvin afturat.

Men so kemur óredigeraða polariseringin inn í hugaligu samrøðuna, so snedig, at eg aftur fari at undrast, hvar redaktiónin er, og hvar Felagið Føroysk Miðlafólk, sum ikki toldu ein fimmpartapodd í góðari maskintakt úr einum bilverkstaði herfyri, eru í bestu morgunsenditíð.

- Eg havi ongantíð haft ráð at bitið í ein bankatosk. Veit ikki hvussu hann smakkar, og um hann er øðrvísi. Hann er grovur, skræðan er sum hjá neyti. Annars havi eg aldri smakka tað, sigur stórreiðarin í Útvarpinum í morgun. Eg trúgvi ikki mínum egnu oyrum, at ein vinnulívsmaður kann halda so hánt um Bankatosk, at sum vøru tosar hann hana bara niður, og hevur kortini aldri smakka hann. Og tað verður verrið enn. 

- Tretivu krónur kilo verða teir seldir fyri. Á borðiskinum í Havn kostar hann ellivu til fimtanhundrað krónur fyri trýhundrað gramm kuvertin. Tað líkist ongum. Eg unnið mær ikki høvdið, sigur hann, og siterar hin fátæka í Skriftini.

Ongantíð smakkað sína egnu vøru, eg havi ikki hoyrt so galið. 

Hugsa tær ein danskan svínabónda, sum fær enska vitjan og ikki dugir at svara, tí hann aldri hevur smakka svín, tíansheldur beykon, ja kanska etir hann ikki heimaalt svín av átrúnaðarligum ávum. Tá hevði eg undrast og vónandi journalisturin við, hugsaði hann um støðuna, at útvegarin og íspinnarin av virkseminum aldri hevur smakka vøruna, tú umhugsar at keypa, kanska fyri eina heila handilsketu og ikki bara eina kroysu í Havn, sum bygdamenn vildu mála við svørtum, var hon ikki svørt frammanundan.

Kanska er føroyska gatronomiska várið á føroysku fiskamatstovunum, sum onkuntíð er ein, onkuntíð tvær, fari framvið uttan at nakar í vinnuni gav sær far um tað. Tá reiðarar og vitanarpersónar í fyrsta liði ikki hava størri virðing fyri vøruni, teir sjálvir draga av grunni, er trupult at hava tiltøk við Bankatoski, sum John Mikkelsen heiðurliga stóð fyri í Áarstovu og matstovunum Heima í Havn, tey rópa.

Reiðarin, sum ikki hevur smakka Bankatosk, tí hann ikki hevur ráð, veit eisini at siga, nú hann er í gongd, og mikrofonin er opin, at fyrr vóru menn. - Í dag dugu teir ikki at smyrja eina breyðflís uttan mamman er uppií.

Umframt at várið við Bankatoski er farið, verður nú latið upp fyri Bankanum, har toskur eitt, verður handlaður á Marknaðinum sum allur annar fiskur fyri tretivu krónur kilo. Hetta kann ikki bera til. Umframt at skilja millum góðan og enn betri fisk í flokki eitt, burdi hin veiðandi navigatørurin verðið kravdur at havt eitt gastronomiskt førleikaprógv, skal hann veiða á Bankanum.

Tá kundu vitanarmenn, sum alt lívið hava verið í fremstu røð, veruliga sloppið at víst sítt virði at førleikament Føroya fremsta fiskafong, Bankatoskin, og sæð til at niðursetandi tosingarlagið, ikki minst av elstu monnum á Tingi, heldur uppat, og vit byrja at tosa Bankatoskin upp, har hann glorifiseraður hoyrir heima og ikki millum alt annað grams, sum havið gav ein tilvildarligan dag, sum pensjónistar, tá teir fara ein túr, løgdu upp. Fyri opnari mikrofon.

Czy dostrzeżona na początku lipca w miasteczku #Leirvík Toyota Hilux ze specjalistyczną kamerą zwiastuje odświeżenie farerskich widoków na Google Street View?

#WyspyOwcze #wewantgooglestreetview

https://farerskiekadry.pl/szorty/google-street-view-spojrzenie-drugie

Czy dostrzeżona na początku lipca w miasteczku #Leirvík Toyota Hilux ze specjalistyczną kamerą zwiastuje odświeżenie farerskich widoków na Google Street View?

#WyspyOwcze #wewantgooglestreetview

https://farerskiekadry.pl/szorty/google-street-view-spojrzenie-drugie

Í sjónvarpsstovuni gevur Netflix okkum høvið at fáa innlit í nakrar av tankunum og bakgrundini hjá J.D. Vance, sum eftir øllum at døma fer at tryggja Trump at verða afturvaldur hin 5. novembur, eina viku fyri okkara kommunuval, har nógv meira stendur uppá spæl, tá vit tosa um polarisering og at ganga ørindi fyri kapitalin beint móti fólkaræðinum. 

Vance, sum tey polariserandi, ið duga jiddiskt, elska at siga merkir bedbug, veggjarlús, skrivaði í 2016 metsølubókina Hillbilly Elegy, sum Ron Howard, ið vann tvær Oscarvirðislønir fyri A Beautiful Mind, gjørdi til Netflixfilm fyri fýra árum síðan, og enn kann síggjast í hvørjari stovu. Navnið á filminum er tað sama, Hillbilly Elegy. 

Filmurin, ið byggir á sjálvævisøguligu bókina hjá Vance, fekk ikki góð ummæli. Ringasta var frá ummælaranum hjá Vox, Alissa Wilkinson, sum segði: ”Whatever your opinion of the book, the movie is a different animal, and a startlingly terrible one”. Besta ummæli, sum var upp móti lunkaðum miðal, gav Sheri Linden á Hollywood Reporter, sum segði: “Elegy embraces the emotional messiness of a heart-wringing country song, but lacks a haunting refrain to get under your skin.” 

Og her nemur ummælarin við kjarnuna í málinum. Í amerikanskum optikki er einki sum ein góður countrysangur fyri funktionellar analfabetar. Hann sigur tillagaðu søguna um teg og meg, innan vit eftir trimum minuttum missa tolið. Countrysjangran er størsta pengamaskina í USA. Men eisini fremsti skaldsligi máti at bera fram stuttsøgur úr gerandisdegnum í einum avmáldum sangi við krúllu á halanum, og givin út á plátu, sum vit søgdu fyrr. Tað dregur á bæði.

Vance vaks upp hjá ommuni, Mamaw, meistarliga leikt av Glen Close sum eitt komglomerat av øllum fátækrasangum hjá Dolly Parton on a bad day, og abbanum, Papaw, Bo Hopkins. Gabriel Basso spælir J.D. Vance, sum í sjálvum sær er blivin ein rags to riches søga úr hillbillyháborgini, ið er Appalachiafjøll, heimstaður hjá mest foredlaða country úttrykkinum - bluegrass - og tannleysum banjospælarum langt undir fátækramarkinum, sum vit sóu í Deliverance (John Boorman 1972). Hevði Merle Haggard livað, bleiv hann mentamálaráðharri við sanginum um hvítu fátækrafólkini, sum ikki vænta, at tey klára seg til desembur og at halda jól við teirra kæru. 

Nú er alt tað mista í hvítu amerikansku fátækramentanini tikið fram á pallin aftur. Íroknað skotvápn, sum the Second Amendment tryggjar amerikanska fólkaræðinum, ið sær til, at fyri hvørjar hundrað amerikanarar eru hundraðogtjúgu skotvápn. 

Polarisering er drívmegin í allari hesari perlurekkju frá jiddiskum til hillbilly, country, bluegrass, skotvápn, arbeiðsloysi, alkoholismu og alt katalogið av vónloysi í falleraða Rust beltinum frá A til Z. 

Sum í lærdómskvæðunum kemur so ein, ið ikki lá eftirá, men megnaði at reisa seg, sum vjetnamveteranurin Travis Bickle, ið hevur mist svøvnin og tekur rættin í egnar hendur. Tað var í Taxi Driver í 1976. Nú er hesin nýggi gullfuglur, Vance, næsti maður Trump’s, sum hann einaferð í desperation kallaði Hitler. 

Tíðin í dag er bara hin rættasta til polarisering. Tað er tað, sum riggar og skapar persónliga profilering og pondus, hyggið bara herheima, í Gasa og Miðeysturi, Moskva, Ungarn, Fraklandi, Bretlandi – og nú av nýggjum í USA. Spyrja vit Copilot um stytsta samandrátt av Hillbilly Elegy, svarar vitlíkið: ”The book explores the decline of the work ethic in Middletown, where Vance grew up, and the challenges faced by working-class white people. It’s a powerful account of resilience and the pursuit of success despite adversity.” 

Seinasti setningur hevur keldu í einum opnum lesibólki, Sparknotes, á netinum. 

Einki er at ivast í, at Trump hevur funnið sítt nýumvenda alter ego í J.D. Vance, og fer at vinna forsetavalið so dyggiliga. Ikki tí eg ynski tað, men eftir í fleiri førum at hava vitjað fátæka, hvíta Amerika kann eg merkja tað. 

Førarin Trump hevur loysnina, ið skal gera Amerika stórt aftur, Make America Great Again, sum síðan 2016 er lagt niður í 4-stavilsins-rørsluna MAGA, ið Encyclopedia Britannica í einum broti skrivar soleiðis um: “The MAGA movement is also known for having an antagonistic relationship with mainstream news media, which are thought by a majority in the movement to be biased against MAGA views, at best, and to be lying on behalf of the movement’s enemies, at worst.” Eisini har er ein loysn, feyknjús. Tey, sum ikki eru við okkum, eru móti okkum. 

Hóast hann ikki nyttar tað stóra, er Netflixfilmurin Hillbilly Elegy ein roynd at lýsa tað bakgrund, J.D. Vance er runnin av, og hvussu Ron Howard velur at lýsa hana.

Eftir bara fáum døgum hava sjónvarpstalurnar hjá Vance sjálvum longu yvirhálað filmin og fara at gera tað javnt og samt hereftir. Tær eru eitt retoriskt orkuverk av orðasnildum og tankasambondum, sum eiga at fáa okkum at kenna okkum illa, nú vit so hondfast hava allierað okkum við amerikanska heimin, ið hevur tað, at fara undir kav og so koma atomdrivin uppaftur, tá tað tænir teimum best. Beint fyri køksvindeyganum.

It's festival season in the Faroe Islands, and our favorite three days in the calendar are pretty much here. We talk to the music director of the G! Festival about which bands to look out for at this year's event.

And we are, indeed, still in fundraising mode. If you can help us reach our modest goal, you can throw some coins in the tip jar (or open guitar case, whichever metaphor works for you) at our gofundme page. And thank you for everyone who has already donated. It has really made a difference.

“This is Fuglafjørður, a port town that serves as a critical node in the fish industry of a large region in the northeast Atlantic,” we’re told in a new 20-minute documentary produced by Tyril & Olsen, the publisher of this news site. “Focused on primary production, manufacturing and supporting services and technologies, Fuglafjørður-based businesses, combined, […]

The post Fuglafjørður business scene on display in new video appeared first on Local.fo.

Tað er juli, hægsta feriutíð og veðrið er gott. Ja av tí besta, gloyma vit onkran regndag. Eftir at hava koyrt í bili úr Havn til øll tey landføstu støð, har flestu ferðafólk plaga at savnast, kann ikki sigast annað, enn at ferðavinnan órógvaði ikki okkum. Tvørturímóti tykist ferðavinnan vera drívmegin og orsøkin til, at vit hava so vakrar bygdir, sum var tað kongavitjan. Kanska er hon bara tosað niður, føroyska ferðavinnan, uttanfyri Havnina.

Við vinum og familju havi eg seinasti tvær vikurnar, fyrru helvt av juli, koyrt til Kirkjubøar, Saksunar, Gásadals, Sands, Skálavíkar, Tjørnuvíkar, Funnings, Gjáar - og Runavíkar. 

Alt er væl skipað, teir fáu bilar, sum síggjast vera úr útlondum, parkera har ásett er, og leigubilar koyra og parkera eins hampuliga. Øll fotografera, ofta við stórari útgerð, men øll og altíð á ein siðiligan hátt. Inni í Múrinum spyr ein italskur fotografur um okkurt, og vit tosa um Mamyia myndatól, sum hann brúkar, digital og analog. Eingin drona. Einasta, ið snurrar í Kirkjubø er ein motorsúkla. 

Flestu, vit møta, tosa føroyskt, tí tey ferðast í egnum landi, men innímillum eru eisini fremmand mál at hoyra, italskt er kanska tað snjallasta, sum hoyrist best, men eisini eldri amerikanarar, ið tú skalt geva eina longri lendingarbreyt, vilt tú koma á tal við tey. ”Oh my God are you local?” spyrja tey og hava kanska størsta upplivilsið á ferðini.

Serliga snøgt og vælskipað er nýggja túnið í søguliga Kirkjubø, har ferðafólk koma í egnum bili eftir smala koyrivegnum. Tey halda av og heilsa kurteisliga, og seta bilin frá sær í parkeringsbásunum, ið eru vælvaldir flísar við grasvøkstri ímillum. Henda heildin er óalmindiliga vøkur heilt oman til kaikantin og yvir í bátadráttin. Estetiskt og harmoniskt í ljósum litum. Ókeypis bussurin, sum havnarfólk skelda um, stendur tómur og tekur nógv pláss.

Í bussskýlinum, sum man vera tað mest luksuriøsa í landinum, eru vesi og bíðirúm við góðum uppsløgum til ferðafólk og okkum forvitnu at repetera lokalu søguna. Í Kirkjubø er einki ágangandi skelti um líkt og ólíkt, ið ikki er lógligt, og heldur eingin píkatráður. Sjálvt kirkjan er altíð opin. Og nú vit eru við almenna skelting, sum dyrkar ein seregnan estetikk, so má eg nevna uppsløgini umborð á skipunum hjá Strandferðsluni, har mint verður á at hava skógvarnar á dúrkinum og ikki á vegginum, samstundis sum ísboksir eru surraðar við ótrivaligum trossum. Tá tú kemur inn í eini sovorðnan djóragarð av virðisskeltum er greitt og skilligt, at tú uppførir teg sum djórini, har eru og koma. Tað, eg vil siga er, at sum tú skeltar, so fært tú svar. Virðiligt umhvørvi uttan ágangandi skelti skapa virðiliga atferð. Soleiðis síggi eg og havi altíð sæð Kirkjubø fyri mær. Tú kemur til staðin í bili, setir hann frá tær, og gongur ein túr, soleiðis sum tú ætlaði. 

Hesuferð út á Bø við floksfeløgunum Aref og Jákup Eyðun at síggja restirnar av skotska farmaskipinum, Barjama, sum fullfermd á veg til Vestmannar rendi á Bøboðarnar skamt frá landi í kavaroki hin 26. januar 1952, tí nýggi radarin riggaði ikki. Kristian Djurhuus úr Kollafirði yrkti ein tátt, Barjamutátturin, sum í 22 ørindum sigur minniligu søguna.

Nú vit spontant finna uppá henda stutta túr úr Havnini ein fríggjadag í juli er fremsta orsøkin góða veðrið. Umframt at njóta gongugóða túrin eftir vegnum út á Bø, har einki fólk er, eygleiða vit ferðafólk heima í bygdini, skifta orð við onkran, kjakast okkara millum um fyribrygdið ferðavinnu, meðan vit ganga fram við eini vælpakkaðari niðurlendskari BMW motorsúklu og einum høgum bussi úr Spania. Eftir ein instant kaffimunn gongur upp fyri okkum, at kvirra er besta søluvøran í føroyskari ferðavinnu. Kvirra er the uniqe selling point. Far from the madding crowd. Tjúgu minuttir úr høvuðsstaðnum. Tað er ikki mongum unt.

So fara vit vestur til Bíggjar og Gásadals. Havi altíð hildið, at tað man vera frá krígnum og teim tænastum, ið túsundtals hermenn tá høvdu í væntu frá teim lokalu, og afturímóti, hvussu búfólkið møtti teim fremmandu, sum hóast kríggj, vóru her í góðum ørindum. Tað er í hesum krossfelti at tænasta verður til. Ein resonering av, hvat partarnir vilja hvør øðrum. Í roynd og veru flutti bretska hersetingarvaldið okkum fram til nútíðina. Tað heysta tey enn fruktirnar av, har vesturi í Vágum.

Lítla tætta bygdin, Bøur, hevur altíð hugtikið meg við vøkru húsunum, um tey so eru nýbygd ella gomul, til permanent privatbrúk ella til leigu í stutta tíð. Verður gingið væl um, órógvar tað ongan, men skapar ein stabilan vinnuveg í lítla samfelagnum, har amerikanskir fotografar elska at koma og avmynda lítlu bryggjuna, sum eitt mannaskapt element út í skiftandi havið og aftast eru fjøllini, sum taka seg best út við trøllsligum skýggjum um tindarnar. Hetta myndaevni hevur verið sýnt fram á listasavni í Chicago.

Ávarandi frætta vit úr Spania, at í Málaga verða sjey av tíggju íbúðum bodnar til leigu av tí stutttíðarslagnum vit kenna sum AirBnB. Er tað eitt sovorið samfelag tit ynskja her í Norðuratlantshavi, spyr ein? Gamaní hugsi eg, tí tað nemur við summarhúskjakið og kjakið um at hús standa tóm, heldur enn at ganga inn í ein nýggjan lívssyklus, at koma fleiri fólkum til nyttu ta stuttu tíð vit ganga her á fold, og ta enn stytri tíð, tá vit sum eldri rímuliga frítt kunnu ferðast. Tað er ein hugsað og óítøkilig útreiðsla vit mugu liva við. Ræðudømið er, at hús í hópa tali púra óviljað standa tóm sum í eini ræðusøgu hjá Stephen King, og eru við til at avtofta bygdirnar, til tey einaferð verða rivin niður, tí eingin tók seg saman at gera nakað við tey, húsini. Vit mugu koma burtur frá, at bygdir gerast kulissur av tílíkum slag. Dánjal Højgaard, sum eg møti á eini gøtu norðuri við Gjógv, vísir mær á eina spennandi grein í Weekendavísini um júst summarhús, gamaní í Danmark, men har trýggjar typur av fólki verða umrøddar, forvalteren, ferieforbrugeren og innovatoren.

Her í Bø er tað ikki so. Mest spennandi átakið eg fyrr havi vitjað, er Pakkhúsið, og nú er tað norðasta húsið í bygdini, Fjósið, sum eg skilji at fleiri virkin bíggjarfólk hava umbygt frá fjósi og súrhoyggjabrunnum til ein spennandi mat- og savningarstað, har ein bátur hongur undir loftinum og kann lorast niður sum eitt serveringsborð við tí besta úr egnum haga, ella verða ein avmáldur framsýningarstaður, tá okkurt verður lagt fram, kanska ein staðbundin bók. Og aftur má eg sanna at føroysk vesi eru blivin tey flottastu, eg havi sæð. Her eru handverkaralutir endurbrúktir til vesiborð. Framúr, bæði í hugskoti og í lidnum handverki.

Vit koyra niðan í Dalin, Gásadal, har eg altíð havi hildið, at Gásadalsgarður hevur dugað so framúr væl at ganga inn í hetta krossfelt av tænastuvirksemi, sum er at møta tí fremmanda, men ongantíð at gloyma tað staðbundna og stuttflutta. Nú er løtan kanska komin, at serliga turra kjøtið og kjøtpylsan verða borðreidd eitt sindur meira fancy, so tey í størri mun poppa upp í eyguni, tá tey liggja á brettinum. Tá tú fært eina reyðbjór við heitinum Múlafossi afturvið, hevði júst tann paringin verið perfekt. Autentisitetur er lyklaorðið. Staðbundin autentisitetur. Ein spanskttalandi mamma, sum við ungu dótrini júst er komin við Icelandair úr California, stuðla uppundir tað sama. Tær búgva í Miðvági og leita eftir fiskamatstovum.

So norður til Tjørnuvíkar. Longu við Fossá, sunnanfyri Haldórsvík, eru fólk, ið lata seg hugtaka av fossinum, sum í løgum kemur oman úr haganum og rennir seg undir vegin og út á sjógv. Ein sjáldsom søgn og sjón, ið tók seg fram á Instagram, og nú livir sítt egna lív sum eitt av fremstu føroysku myndaevnum. Múlafossur er ikki einsamallur. 

Og júst hetta við at javna út um alt landið, tá onkur ferðastøð verða meir vitjaði enn onnur og tí serliga trongd, hevur fyrimyndarligi forsætisráðharrin í Butan, Tshering Tobgay, í fjør umrøtt í einum útjavnandi manifesti, so øll sleppa framat, og at eitt hámark verður sett fyri ferðafólk. Ein skynsamur ferðafólkapolitikkur. 

Í niðurlendska býnum Amsterdam hava tey eisini sett eitt endaligt hamark fyri, hvussu nógv hotellkømur skulu, ella kunnu, byggjast í býnum.

Við øllum hesum útlendsku tankum um ferðavinnu er tað, at vit fara til Tjørnuvíkar, sum er í somu kommunu, ja hinumegin fjallarustina, sum Saksun, hagani bara illsinisglefs hoyrast í pressuni um ferðafólk. Meðan ávaringarskelti, banningarskelti og píkatráður eru sjónligastu samskiftisamboð at náa ferðafólkum har í bygdini, síggjast hesi ikki í grannabygdini fyri norðan. Alt andar sátt og semju. Ferðsluljós, reyð og grøn, virka enn sum áður og øll akta. Tað er bara hinumegin okkurt av fjøllunum í Norðuroyggum, at eg havi sæð bilar, ið ikki akta eitt reytt ferðsluljós.

Esbern floytar ein tóna, bjóðar vaflur og kaffi, hevur kanska hug at tríva i eini Kingo, men kanska eri tað eg sum yvirtulki. Fólk elska henda mann og hetta djúpt originala høvið at treffast. ”My God, are you one of the locals?” er stuttligasti spurningur tú kanska fáa, tá tú av óvart hevur flutt teg inn í krossfeltið, ið annars er definerað sum føroysk ferðavinna og hon aleina. Men her er nakað kollektivt við ferðavinnuni. Surfarunum og teirra brettum og húsinum eisini. Bara tú ikki koyrir yvir um brúnna og inn í bygdina. Tøku parkeringsplassini er heilt vist avbjóðingin, men í dag er tað líka sum, at alt gongur upp. 

Leygardagin koyra vit, Unn, Jógvan og eg, til Funnings og Gjáar. Steðga og ganga oman á støðna, framvið kirkjuni, sum tianverri ikki er opin, og hyggja eftir lítlu standmyndini av Grími Kamban, sum stendur undir risastóru grótmyndini hjá Hans Paula Olsen. Kanska ein rísandi sól, kanska ein springandi hvalur, men sæð frá brúnni omanfyri, tykist bakpartíið av standmyndini at vera dintilin á høvuðspersóninum í Watership Down. Mitt í hesum stendur Grímur Kamban. Lítil í teim stóru elementunum.

Á støðni er ein stór familja, sum grillar í summarhitanum. Og ein nærlagdur svenskur fotografur. Onnur ferðafólk síggjast ikki. Hóast bestu tíð til ferðafólk, sæst einki í bygdini. Sæla kvirran verður brotin av tiltakandi jarman, tí teir reka í haganum. Annars er kvirra við støðna.

Ert tú komin á trongd og skalt gera burtur av tær, er laga manni í Funningi. Aftur her má eg sanna at føroysku vesifasilitetirnir eru second to none. Ongastaðni, har eg havi ferðast, hava tey so góð og rein almenn vesi.

Framvið húsunum er málað á betonggarðarnar, so umhvørvið er litríkt og kommunukativt innbjóðandi eins og reyðu húsini.

Niðan gjøgnum siksakvegin við Slættaratindi sum bakveggi, koyra vit fram við hestum og fjallmonnum. Komin um Skarðið og oman til Gjáar, síggja vit mesta talið av ferðafólki uppá eingang. Og tey eru ikki nógv. Tyrpast ikki í nøkrum túnið. Men eru javnt spjadd yvir alla bygdina. Helst er tað uppskriftin. At sleppa undan nøkrum slag av tronga. Tað duga tey fyrimyndarliga væl við Gjógv. Men eins og í Funningi er kirkjan ikki opin. Tað sakni eg stóriliga. At síggja søguligu altartalvuna hjá langabbabeiggja, sum bíbilsk leitar út í Djúpini, beint fyri vindeyganum.

Uppi við Slættaratind er heldur eingin trunki av ferðafólki. Gøtan er greið og klár at ganga. Pláss er eisini til bilarnar.

So ringja vit til meistarakokkin Sveinbjørn at spyrja um pláss er á nýggju matstovuni Rist úti í Runavík. Jú, tað er gamaní. Eg fái mær ribeye við bernaise sós, sum eg hoyri kokkarnar røra úti í køkinum. Hetta er so gott og forkunnugt, ikki bara sum ljóð, men eisini sum matuppliving her í tí gastronomiskt ókenda, at ein bloggfunderað royndarsmakking má verða við eitt annað høvi.

Við avgreiðsludiskin í Rist í Runavik eru avmyndað frá høgru Signar Nielsen, stjóri, Sveinbjørn Kvilt Sigurðson, kokkur, Suni Kvilt Sigurðson, kokkur, og Ása Jensen, tænari.

Kvirran er eitt aktiv, vit eiga at set prís uppá í føroyska summarinum og sum fremsta tilboð fyri fremmanda ferðafólkið, sum aloftast kemur úr einum stórbýi. Mest larmandi bilarnir at hoyra av vegnum har Yvir við Strond og niðan á terassuna í Tórsbyrgi, eru ein hvítur føroyskur bussur og ein umbygdur týskur MAN lastbilur, sum nú er militergrønur húsvognur við allari útgerð. Teir larma illa, tá teir fara framvið.

Við hugtakinum kvirru í oyrunum letur Magnus, sølumaðurin hjá Wenzel, meg henda dagin royna ein elbil, Volvo EX30. Tá eg skilji at bilurin er í gongd, hóast einki hoyrist, eri eg so imponeraður, at eg næstan keypti. Men enn eri eg ikki komin yvir um gjónna at keypa elbil. Kanska er tað eisini markleysa flytføri, mobility, sum eg eri vanur við, tá tað snýr seg um gamaldags bil. Eg koyri sum veðrið er. Ikki eftir løðistøðum. Flytføri fram um alt. Søguliga er bilurin the ultimative freedom machine. Í mínum hugaheimi er elbilurin ikki har enn. Men kvirran, hann skapar og tekur seg fram við, hon er góð.

Í trimum førum verður ferðavinna umrødd í teim seytjan heimsmálunum hjá ST fyri burðardygd. Í áttanda heimsmáli, sum er um sømiligt arbeiði og búskaparvøkstur, verður sagt, at ”Ein loysn, sum kann hjálpa til við at uppfylla heimsmálið, er burðardygg ferðavinna. Ferðavinna er ein umráðandi inntøkukelda í nógvum londum og í veruleikannum er 10.hvørt starv í heiminum tengt at ferðavinnu. Um burðardygga ferðavinnan verður styrkt, fer tað at hjálpa til við at ansa betur eftir okkara náttúru, skapa arbeiði og styrkja burðardygga økismenning. Fyri 2030 skulu politikkir orðast og setast í verk at fremja burðardygga ferðavinnu, ið skapar arbeiðspláss og fremur mentan og vørur á staðnum.”

Tólvta Heimsmál, sum er um at tryggja burðardygga nýtslu og framleiðslumynstur, sigur, at vit skulu ”Menna og seta í verk amboð at hava eftirlit við, hvussu burðardygg menning ávirkar burðardygga ferðavinnu, sum skapar størv og fremur mentan og vørur í landinum.”

Fjúrtanda Heimsmál, sigur, at fyri 2030 skulu vit økja búskaparligu fyrimunirnir til smá oyggjaríki í menning og tey minst mentu londini frá burðardyggari nýtslu av havfeingi, millum annað við burðardyggari umsiting av fiskivinnu, alivinnu og ferðavinnu.

Gott ferðavinnusummar!

Dziko rosnące rośliny przez wieki stanowiły ważne uzupełnienie farerskiej diety. Ziemniaki czy rzepę hodowano jedynie na niewielkich poletkach.

Jedną z takich roślin, zbieranych wśród pół i łąk, był #dzięgiel - zwany po farersku #hvonn. Serwowano go jako deser, ze śmietaną lub gęstym kwaśnym mlekiem. Dodawano do owsianki, przygotowywano z niego dżemy.

Współcześnie z dzięglu korzystają cukiernicy, dekorując nim swoje wyroby. Jego korzenie i nasiona są powszechnie używane do aromatyzowania ginu. Jego obecność odpowiada za wyraźny smak wielu likierów, takich jak #Chartreuse.

Na farerskiej mapie znajdziemy zaś osadę #Hvannasund - jej nazwę przetłumaczyć należy jako "Zatokę Dziegieli". Natomiast w centrum Tórshavn wybrać się można do restauracji #Hvonn, której logo nawiązuje do kształtu kwiatów dzięgla.

______________________________

#wyspyowcze #lingwistycznie #farerski @the_eysturlands @faroe.pl

O "Nætur níggju", najnowszych albumie folk-metalowego Hamraduna pisze Krzysiek Rojowski.

#WyspyOwcze #muzyka

Dziko rosnące rośliny przez wieki stanowiły ważne uzupełnienie farerskiej diety. Ziemniaki czy rzepę hodowano jedynie na niewielkich poletkach.

Jedną z takich roślin, zbieranych wśród pół i łąk, był #dzięgiel - zwany po farersku #hvonn. Serwowano go jako deser, ze śmietaną lub gęstym kwaśnym mlekiem. Dodawano do owsianki, przygotowywano z niego dżemy.

Współcześnie z dzięglu korzystają cukiernicy, dekorując nim swoje wyroby. Jego korzenie i nasiona są powszechnie używane do aromatyzowania ginu. Jego obecność odpowiada za wyraźny smak wielu likierów, takich jak #Chartreuse.

Na farerskiej mapie znajdziemy zaś osadę #Hvannasund - jej nazwę przetłumaczyć należy jako "Zatokę Dziegieli". Natomiast w centrum Tórshavn wybrać się można do restauracji #Hvonn, której logo nawiązuje do kształtu kwiatów dzięgla.

______________________________

#wyspyowcze #lingwistycznie #farerski @the_eysturlands @faroe.pl

Bo Green Jensen mynd frá Facebook

Í dag skrivaði eg til Bo Green Jensen, at spyrja um eg í takksemi kundi gera ein blogg úr okkara privata samskifti í fjør, um arbeiðið á Weekendavísini, og hví hann gavst at ummæla film. 

Tað er einki at taka seg aftur í, at Bo í mínum optikki er millum bestu ummælarar av filmi í eini perlurøð, sum byrjaði við Derek Malcolm á The Guardian, sum eg møtti á filmstevnu í Havn í 1989. Seinni bleiv tað Peter Bradshaw, ið tók við sum ummælari á somu avís og enn er tann, vit meta okkum eftir, tá filmar skulu setast á skrá í Filmsfelagnum. 

Men øll hesi árini hevur norðurlendska eygað út í allan tann víða heim av filmi og filmreferansum verið tað hjá Bo Green Jensen. Ein vitanarskansi og miðlari av filmi úr øllum heiminum, so hvørt nýtt varð at frætta úr øllum heraðshornum undir hvíta løriftinum.   

Tað var gamaní at gera ein blogg, og niðanfyri kemur fyrst svarið frá í dag og so tað frá í fjør, sum eg latið standa óumsett við Bo'sa egnu orðum, tí tað nemur við fleiri viðkvom evni, so sum at eldast á eini redaktión og at verða offur fyri, at onkur nýggjur í húsinum bráddliga vil okkurt nýtt, sum marknaðarkreftirnar siga vera meira hip og at skapa ein annarleiðis profil. So skal okkurt henda. Tað er tað, leiðarar krevja av sær sjálvum og ikki minst øðrum sum eitt ósvitaligt show-off og billa sær inn, at teir, helst í berari maktforfengeligheit, gera mun á veg til næstu leiðsluuppgávu. Tað er okkara nútímas plága at liva við. Her kemur fyrst játtandi svarið frá Bo í dag:

- Kære Birgir, Det er en fuldkommen sandfærdig beskrivelse af, hvad der skete. Jeg har haft et vanskeligt år, for at sige det mildt. Af alle mulige grunde. Men det går lidt bedre efterhånden. Er ved at nyoversætte Fluernes Herre, som fylder 70 til september. Lindhardt og Ringhof (gen)udgiver den, både som roman og graphic novel. Og jeg har oversat Raja Shehadehs Palestinian Walks, som på dansk hedder Vandringer i Palæstina. En hjemstavnsskildring fra Ramallah, som ganske fint beskriver den israelske annektering i år-for-år/dagbogsform. Jeg håber at nå til at skrive mit eget. Der er langt til en fast månedsløn. KH Bo

Sjálvt brævaskiftið vit høvdu í fjør byrjaði við hesum fyrispurningi: 

Kære Bo 🙂 En lille morgenhilsen fra Færøerne. Nu er det nogen tiden siden jeg læste dine fantastisk fine filmanmeldelser i Weekendavisen. De var årsagen til at jeg i sin tid tegnede abbonnoment på Weekendavisen i papirform, som senere gik over til et digitalt abbonnoment, da posten nærmest holdt op at fungere til tiden. Er du holdt op på avisen?

- Kære Birgir - Tak for at tænke på mig og tak for at spørge. Og ja, jeg er standset på Weekendavisen efter 42 år og 10.000+ anmeldelser og artikler. Den avis har simpelt hen været så stor en del af mit liv. Men tilbage i marts blev jeg kaldt ind og tvunget til at tage imod en 'frivillig' fratrædelsesordning, der (mellem os sagt) slet ikke var frivillig. Redaktørerne vil noget andet med filmstoffet, og der skulle spares under alle omstændigheder. Det var så planen, at jeg skulle skrive videre som fast freelancer, når opsigelsesperioden udløb, men for en måneds tid siden blev også den aftale annulleret uden videre varsel. Som avisen udvikler sig (især på kulturområdet) kan jeg heller ikke rigtigt 'se mig selv' [som det er blevet moderne at sige] mere. Mit sidste bidrag var til avisen, som udkom i Uge 27. En anmeldelse af Mario Martones film Nostalgia med rubrikken 'Gløden, farverne, duften'. Jeg indtalte også selv teksten, men vidste dengang ikke, at det blev den uigenkaldeligt sidste. Jeg skriver forskellige andre steder og prøver at skrue op for min egen skønlitterære produktion. Men jeg savner at skrive i Weekendavisen. Jeg er meget ked af måden, som det hele har udviklet sig på. KH Bo

Soleiðis endaði eitt arbeiðslív á Weekendavísini. Og soleiðis enda vit væl øll okkara dagar fyrst sum burturkast á arbeiðsmarknaðinum, og síðan sum fúnaðir kroppar fimm føtur undir fedra flag, sum Viggo yrkir. Men eitt glopp er har ímillum. Gleðiliga fyrimyndarligt, at Bo hóast hesa staðfestu mótgongd ikki gevst á hondum. Við tøkk fyri lesnaðin, øll hesi árini, ynski eg tær alt tað besta í komandi tíðum!

Bo Green Jensen mynd frá Facebook

The Faroese native #Angelica archangelica (#hvonn) was gathered in the wild and cultivated in gardens. It was served as a dessert, with cream or thick sour milk.

Crops such as #potatoes, #turnips and other roots were only grown in the small patches of cultivated soil. Wild plants have therefore been of some importance for the #Faroese people.

The village of #Hvannasund took its name from the plant - it's "the sound of angelicas".

#FaroeIslands #føroyskt #wordsense #wordOfTheDay

Í dag 6. juli hevði pápi okkara, Jógvan Kruse, verið hundrað. Hann andaðist 10. mars 1997. Myndina av honum tók franski ferðamaðurin Christian Henri, sum sjálvur annar tumlaði norður gjøgnum Sundalagið í 1975. Sum sæst fingu teir ferðaleiðara heilt upp á tindin og ein fyrilestur um fløskupost.

So fara vit eitt kav í tíð suður í Norðskála kirkju, har konfirmatión var í 1938 og navnið var Joen. Og tá Emmy hjá Otto, pápabeiggja, bygdi um har Eysturi, tey rópa, komu notubøkur hjá pápa frá krígsárunum 1943-45 undan vaðingini. Noturnar eru um fyrstu lomb í haganum, fiskiskap við Kolli, kvæðauppskriftir og annað. Á hundrað ára degnum er tað eitt gott minni um eina goymda tíð við góðari hondskrift. Takk!

Brimheim is a Faroese/Danish musician who has a deep musical pedegree in the Faroe Islands. Last year, critics singled out her G! Festival performance as a highlight of the event. Following that performance, she sat down and talked to us. She talks to us about her journey to her triumphant G! Fest perfromance, and how she considers herself a Faroese nepo-baby, but also an outsider in the Faroes. Brimheim's latest album is called RATKING and it's getting positive notices on both sides of the Atlantic. 

Also, we've got a brief update on the resolution of the Faroese labor strike.

We're also in fundraising mode. If you can help us fund this odd project we're involved with, head over to our gofundme page and show us some love.

The new clubhouse for the Klaksvík Rowing Club has been nominated for the Nordic Council Environment Prize this year, The Nordic Council announced. The clubhouse, which “protects nature and promotes Faroese cultural heritage,” was designed by Ósbjørn Jacobsen Arkitektar, a Faroese associate of Denmark’s Henning Larsen Architects. It’s described as a “unique piece of interaction […]

The post Klaksvík clubhouse nominated for Nordic Council Environment Prize appeared first on Local.fo.

Have you ever wanted to look up a Faroese word or phrase on Google Translate? Well, now you can. As of June 27th, in an update that brings up the total number of languages covered in the latest version of Google Translate to 110, Faroese—alongside Greenlandic, for all that—has been made part of the search […]

The post Google Translate adds Faroese language appeared first on Local.fo.

Wśród farerskich dróg znaleźć można dość długie, proste odcinki. Niepotrafiący oprzeć się pokusie przekroczenia dopuszczalnej prędkości narażali się dawniej na... przedziurawienie swojego prawa jazdy.

https://farerskiekadry.pl/2024/06/klippikortsskipanin.html

Wśród, w większości meandrujących wzdłuż fiordów, farerskich dróg znaleźć można dość długie, proste odcinki. Niepotrafiący oprzeć się pokusie przekroczenia dopuszczalnej prędkości narażali się dawniej na… przedziurawienie swojego prawa jazdy. W poradniku dla osób przenoszących się na Wyspy Owcze znaleźć można informację o farerskim systemie punktów karnych Klippikortskipan. Trzy „otworki – klippy” (far. at klippa – […]

Artykuł Klippikortsskipanin pochodzi z serwisu Farerskie kadry.

Good news, everyone! Google Translate now "speaks" #faroese

https://www.setur.fo/fo/setrid/tidindi/nu-er-foeroyskt-a-google-translate

Í seinnu greinini um Faroe Boys leita tankarnir fyrst í Sjónleikarhúsið miðskeiðis í 1960-árunum. Stúgvandi fult av fólki inni í Sjónleikarhúsinum og nógv fólk uttanfyri og lýddu á, meðan tey hugdu gjøgnum vindeyguni upp á pallin. Har stóðu Robert McBirnie, Bjarni Skaalum, Kári Mouritsen, Jógvan Sofus Vágsheyg og Jógvan Dahl væl ílatnir og spílaðu seg […]

The post Faroe Boys spældu í Íslandi í 1964 og 1966 og vóru róptir føroysku beatlarnir appeared first on Hvannrók.

Mimo, że wg oficjalnych statystyk #Múli nie posiada stałych mieszkańców, niekiedy w kadrze i tam udaje się złapać okruszki codzienności. Sznur na #pranie już rozwieszony. #Klamerki także gotowe.

Co ciekawe, słowo #klemma to także farerski czasownik oznaczający "ściskać", "przytulać", "dać się złapać".

______________________________

#wyspyowcze #lingwistycznie #farerski @the_eysturlands @faroe.pl

Clothes #pegs in #Múli, #Borðoy. Anyone doing their #laundry there? 😀

#Faroese word #klemma is also a verb that means to squeeze, hug, cuddle; get jammed, get caught.

🇫🇴 #FaroeIslands #føroyskt #wordOfTheDay #wordsense

The bus stop at Gerðisbreyt in #Velbastaður.

One can send their post or enjoy the view over #Koltur while waiting for a bus no 5 or Saturday-only route 7 (connecting #Kirkjubøur with #Kollafjørður). And they're free, thanks to the local community council.

#Bussleiðin
#FaroeIslands #føroyskt

Przystanek przy Gerðisbreyt w #Velbastaður. Czekając na czerwonego busa śmigającego po trasie oznaczonej numerem 5, podziwiać można widok na wyspę #Koltur a także wysłać pocztę. W soboty trzy razy w trakcie dnia dotrze tu autobus linii nr 7, pokonujący w niespełna półtorej godziny trasę między #Kirkjubøur a #Kollafjørður.

Wszystkie te autobusowe podróże po #Tórshavn i okolicach odbyć można zupełnie za darmo! Wszystko dzięki samorządowej dotacji - takk fyri @torshavnar_kommuna 🙂

A czy Wy także macie swoje ulubione farerskie przystanki?

______________________________

#wyspyowcze #farerskiekadry #lingwistycznie #farerski @visitfaroeislands @the_eysturlands @faroe.pl

#Porkeri (pop. 317) is a #Faroese village on #Suðuroy.

Its name almost certainly derives from #purka - meaning #sow. There's a bit of speculation as to the word’s ending, believed to be a shortened version of #gerði (fenced-in plot of land / enclosure). If correct, #swine would have once been bred here.

#FaroeIslands #FaroeseCities #foroyskt

Liðmyndin er frá 1981, tá ið Kyndil fylti 25 ár, og 31 ár eru tí liðin, síðani Evald Larsen tók myndina. Neistaspælararnir á myndini spældu flestir í 50-árunum, men spælari sum Mortan Mørk, sáli, spældi eisini í 40-árunum, og Johnny Reinert og Bjarni Johansen spældi eisini fyrst í 60 árunum. So er onkur, sum spyr, […]

The post Oldboyslið hjá Neistanum til 25 ára hald hjá Kyndli appeared first on Hvannrók.

On this episode, we talk to Ragnar Olafson about his new book, Definitely Maybe. It's a book about music in the Faroe Islands and attempts to answer that age-old question: "How can a country so small put out so much music?" This is a subject that has intrigued this podcast for more than 15 years. We'll also hear a little bit from Ragnar's band Árstíðir.

We'll also hear some sound recorded high atop a hill overlooking the strait that separates Streymoy and Eysturoy.

On this mini-pod, we explain why there hasn't been a new podcast in the last five months. Unlike other episodes, there isn't much about the Faroe Islands. But never fear, a new podcast that has actual audio from the Faroe Islands has just posted, too.

Któż z nas nie zrywał i nie zdmuchiwał białych puchatych kulek zdobiących wiosenne łąki. Powszechny w Polsce widok dmuchawca nie jest niczym wyjątkowym także na Wyspach Owczych. Wyjątkowy jest jednak jeden z farerskich gatunków mniszka. Zanim jednak poznamy jego intrygującą historię, warto wspomnieć, że mniszek pospolity często potocznie zwany jest mleczem. Dla botaników to jednak […]

Artykuł Dmuchawce, latawce, wiatr pochodzi z serwisu Farerskie kadry.

Tá eg herfyri sá eldri áhugaverda mynd av søguligu húsunum í grannalagnum hjá okkum við Landavegin, gjørdist eg ikki sørt harmur. Talan er um eini gomul hús, sum vóru tikin niður úti á Reyni og í 1835/36 bygd uppaftur úti á Trøðni við Landavegin. Hóast mótmæli frá Fornminnissavninum, grannum og fólkum í býnum, vildi Tórshavnar […]

The post Ófatiligt, at ein søgulig perla í Havn var burturbeind í 1975 appeared first on Hvannrók.

Jedną z ciekawostek o archipelagu, którą często dzielą się wszelkiej maści portale informacyjne jest liczba skrzyżowań z sygnalizacją świetlną na Wyspach Owczych. Najczęściej powielana jest dawno już nieprawdziwa liczba trzy. Jak więc jest naprawdę? Początki Kreśląc króciutki rys historyczny, przytoczmy za farerską Wikipedią, że w amerykańskim Cleveland w roku 1914 zainstalowano pierwszą na świecie elektryczną […]

Artykuł Farerskie światła pochodzi z serwisu Farerskie kadry.

Myndina omanfyri tók Christian Holm Jacobsen, sáli. Vit síggja tríggjar Bedford lastbilar koyra sand av Hólmanum í Kollafirði, men ein av bilunum er smokkaður í bleyta sandinum. Eg havi prátað við eldri kollfirðing um myndina, og hann sigur mær, at teir tríggjar Bedford lastbilarnar áttu Karl Jensen, Menning Geyti og Hallgrímur Hansen. Myndin er tikin fyrst […]

The post Sandur tikin á Hólmanum brúktur til vegir í 1950-árunum appeared first on Hvannrók.

Flota promów Strandfaraskip Landsins łączy ze sobą wyspy Owczego archipelagu. Pomalowane na błękitny kolor jednostki dumnie dzierżą na swych burtach ptasie nazwy – znajdziemy wśród nich mewę, nurzyka, rybitwę czy sokoła drzemlika. Jeden tylko prom odstaje nieco od tego ptasiego bractwa. Zanim pierwszy na Wyspach Owczych podmorski tunel połączył wyspy Vágar i Streymoy, przez długie […]

Artykuł Sam w ptasim świecie pochodzi z serwisu Farerskie kadry.

 Hevði ein so frálíkan 8. mars í gjár. Ongantíð fyrr hava so nógv og fjølbroytt tiltøk  verið til at hátíðarhalda dagin.

Um middagsleitið fóru eg og Jórunn í OY. Har var nógv fólk og frálíkt huglag. Framløgur um ferðavinnu og landbúnað. Nógv stuttligt og spennandi. Vit kundu njóta eitt glas av sodavatni og lurta eftir hesum framfýsnu fólkunum, sum vilja nútímansgera eina aldargamla vinnu. Torvskurður í Svínoy og kornvelting í Gásadali, mikrospinnarí í Klaksvík. Tað stuttligasta var bindiklubburin "Skýming", hugsa tær sum fremmandafólk at fara í bindiklubb í Havn. Tær ætla at greiða frá bindiklubbamentan, ull og binding og bjóða drekkamunn. 

Skýming

OY 8. mars 2024

Svínoy Síðani gekk leiðin saman við Turið systur og Jórunn í Tjóðsavnið, har vóru tríggjar framløgur. Fantastiskt at

Barbie anno 2024

Marna

Rigmor

O, my Lady

Lena og Niklas